Ruch rozwijający według W. Sherborne – wprowadzenie

Podstawowe założenie metody ruchu rozwijającego to przede wszystkim głęboki szacunek do każdego człowieka oraz wiara w to, że wciąż może się on doskonalić oraz rozwijać. Oprócz tego nadrzędny cel ruchu rozwijającego to wykorzystanie go jako narzędzia do wspierania rozwoju psychoruchowego dziecka. Równie istotne jest w tym wypadku stworzenie mu okazji do lepszego poznania własnego ciała, poczucia siły oraz usprawnienia motoryki. Zapoznanie się z własnymi możliwości ruchowymi powinno mu także zapewnić poczucie bezpieczeństwa oraz wiarę we własne możliwości.

Weronika Sherborne razem Rudolf Labanem (to twórcy tego podejścia) wyodrębnili kilka kategorii ruchu:

ruch pozwalający na poznanie własnego ciała,
ruch, który formuje relacje jednostki z otoczeniem fizycznym,
ruch prowadzący do powstania relacji z drugim człowiekiem,
ruch uczący współdziałania w grupie,
ruch kreatywny.

Ruch rozwijający – na czym polega?

Metoda Ruchu Rozwijającego bierze pod uwagę kilka grup ćwiczeń ruchowych. Wszystkie one mają na celu wspierane rozwoju dziecka.

Do pierwszej grupy ćwiczeń ruchowych zaliczane są te, które prowadzą lepszego poznania własnego ciała przez dziecko. Kluczowe jest w tym wypadku np. wyczuwanie poszczególnych jego części (np. pleców, brzucha). Ta grupa ćwiczeń powinna wykształcić u dziecka lepszą kontrolę oraz poczucie ruchów poszczególnych części jego ciała.

Następna grupa ćwiczeń to te, które umożliwiają zdobycie poczucie bezpieczeństwa oraz pewności siebie (w otoczeniu). Oprócz tego „modelują” one także i ich z nim relacje. Ich cel często ma charakter relaksacyjny, stąd też bywają postrzegane jako efektywne sposoby na wyciszenie.

Trzecia grupa ćwiczeń to tzw. ćwiczenia, które usprawniają nawiązywanie współpracy, czy też kontaktu z grupą, innym dzieckiem. Często się zdarza, że w trakcie ich wykonywania dzieci zaczynają wykorzystywać wiele już wcześniej nabytych przez nie umiejętności (chodzi tu o te z zakresu kształtowania reakcji oraz samopoznania).

Do tej grupy ćwiczeń zaliczane są przede wszystkim zabawy oraz ćwiczenia siłowe, które są wśród dzieci bardzo popularne.

Ostatnie z ćwiczeń to te twórcze – jest to tzw. ruch kreatywny. Przeważnie są one organizowane w formie tańca, pantomimy albo dramy. Za ich pośrednictwem dzieci zaczynają nawiązywać, a z czasem również i pogłębić relacje międzyludzkie.

Często się zdarza, że ćwiczenia przynależne do jednej z tych grup,zawierają także elementy, które są charakterystyczne dla innych (kumulują się).

Przykładowe ćwiczenia

Dotyczące „schematu ciała”:

„Przeciąganie się” –w trakcie leżenia na materacu gimnastycznym należy zacząć zajmować najpierw jak najmniejszą, a później jak największą przestrzeń.
„Bączek” –trzeba zacząć się obracać wokół własnej osi (podczas siedzenia na podłodze).
„Wycieczka” – rodzic,trzymając kocyk za dwa końce, ciągnie dziecko, które na nim leży.

Ćwiczenia, które opierają się na relacji „razem”:

„Piłowanie drzewa” – pozycja wyjściowa to siad w rozkroku, później trzymając się za ręce, należy na przemian zacząć się przeciągać do przodu oraz do tyłu.
„Waga” – rodzic oraz dziecko trzymają się za ręce, naprzemiennie siadają oraz wstają.

Ćwiczenia relaksacyjne:

„Wystukiwanie rytmu” – z pozycji leżącej dłońmi o podłogę (duży deszcz) oraz palcami o podłogę (drobny deszczyk).
„Kołyska” – rodzic w pozycji siadu rozkrocznego obejmuje dziecko, które siedzi przed nim. Następnie wspólnie zaczynają się kołysać na boki.